Jasno, ciepło , cicho...
Jestem w domu sama, jeszcze przez krotką chwilę..
Zamykam oczy i wsłuchuję się w bicie serca,
Czuję własny puls, oddycham..
Nie spieszę się.
Przez głowę przebiega stado myśli, rozmaitych.
Nieważne.
Nie zatrzymuję ich, niech pędzą..
Oddycham.
Jest mi dobrze.

Odżywam.

Dlaczego tak rzadko?

Poniedziałek. Szósta rano.
Niestety trzeba wstac.
Zwlekam członki i z trudem witam nowy dzien.
Smak owsianki z kurkumą i imbirem przywraca mnie do zycia.
A nimesil stawia do pionu moj kręgosłup.
Obserwuję przez moment swiat za oknem.Przebłyski słońca..cichy świt...
Teraz szybkie pozbieranie dzieciarni. Zapakowanie do samochodu tornistrów,
worków pełnych ubrań na zmianę. I, co najwazniejsze ,drewnianej
łyżeczki, która dziś jest gadzetem niezbędnym wręcz i jakakolwiek egzystencja
bez niej w przedszkolu, wydaje się niemozliwa.
Pozostaje jeszcze droga , podczas ktorej rodzi się wiele pytań w małych i większych głowkach.
Gdy docieram do fabryki wydaje mi sie, ze za mną juz conajmniej połowa dnia.
Dobrze, ze w pracy dziś spokojnie...
Zbiorę siły na popołudnie.
Zapowiada się długi dzien...
Ciekawe co mnie dziś jeszcze spotka?

Siódmy dzień...
Dziś wcale nie jest łatwiej, jeszcze nie..
Długo nie...

Gdy odchodzili moi bliscy miałam żal do swiata,ze sie nie zatrzymał,
ze nie zamarł, ze sie nie skończył.Bo przecież moje życie się kończyło.
Teraz już wiem,że to co wtedy było przekleństwem,
okazało się największym błogosławieństwem.
Świat idzie dalej i wymaga od ciebie tego samego.
I choć boli,powoli dajesz sie ponieść życiu...

Na nadchodzące Święta życzę Wszystkim
spokoju , radości, pogody ducha
a nade wszystko miłości i spełnienia...

Od kilku dni spadek.
Leci po całości.
Trudny czas.

Do niedawna tak nie było.
A teraz huśtawka...